Kącik RPG

[Manifesto]

Po ukończeniu Suikodena dalej mam o tej grze identyczne zdanie jak wcześniej. Uważam ten tytuł za dobrą grę, jednak absolutnie nie udziela mi się otoczka zachwytu jaka panuje wokół niego wśród niektórych graczy. Być może miałem zbyt duże oczekiwania, jednak sam rewelacyjny patent z zamkiem to za mało abym uznał ten tytuł za wybitny - ot dobre RPG z kilkoma świetnymi pomysłami, jednak czegoś tej grze po prostu brakuje. Owszem, gra wciąga, przyłączanie kolejnych postaci daje niejaką satysfakcję (zrekrutowałem ich ponad 100, więc parę mi umknęło, ale jakoś nie odczuwam z tego powodu dyskomfortu psychicznego ) zameczek się rozbudowuje, zaludnia, zbieramy książki, antyki i inne "duperele" - bardzo fajny pomysł. Niestety, poza tymi zaletami Suikoden nie ma moim zdaniem żadnego wybitnego elementu.
Podoba mi się muzyka, a raczej parę świetnych kawałków (zwłaszcza te spokojne, szczególnie jeden grany na gitarze). Walki losowe (zwłaszcza po tym jak zaaplikujemy jednej z postaci runę "championa" która unika słabych przeciwników) nie nudzą jak w innych grach co jest niewątpliwą zaletą, gdyż grywalnością gra bije takie Final Fantasy VI na głowę. Niestety cierpi na tym system, który imo jest banalny.
Fabuła? Jest dobra, jednak gdzie tej grze do takich tytułów Square jak Vagrant Story, Final Fantasy Tactics czy Xenogears (ten ostatni zjada Suikodena na kolację bez popitki)? Ogromna ilość postaci sprawia, że większości z nich i tak nie wykorzystujemy do walki. Same postacie zaś są w większości potraktowane po macoszemu, bohaterów pokroju Viktora, Flika czy Gremio znajdziemy niewielu, większość to zwykłe mięso armatnie bez żadnej historii. Suikoden jest bardzo łatwy, wystarczy sukcesywnie ulepszać broń w kuźniach, a nasza drużyna staje się półbogami. Nawet ostatni bossowie nie sprawili mi za wiele problemów (ostatniego pokonałem przy pierwszym podejściu), a w całej grze tyko raz pojawił się napis "game over".

Szczerze - Lunar: SSS - którego ostatnio ogrywałem - mimo swojej infantylności podobał mi się dużo bardziej.

Nie wiem jak będzie z Suikodenem II, być może gra spodoba mi się bardziej, ale w tej chwili nie mam ochoty w nią grać, zwłaszcza po tym co napisał o grze Blackie. Wolę odpalić coś innego np. Legend of Mana, która podobnie jak Suikoden czeka na ogranie od dłuższego czasu (mam również ochotę zagrać ponownie w Vagrant Story - jedną z moich ulubionych gier RPG). Dla mnie Suikoden 1 zasługuje na 8/10, więc uważam go za dobrą grę. Ale oczekiwałem czegoś więcej.

Edit - w sierpniu wyjeżdżam na dłużej, więc aby nie zostawiać nie dokończonej gry odpalę sobie chyba coś krótkiego - np. Threads of Fate lub Brave Fencera. Dawno nie grałem w żadnego action - RPG. Do dłuższych RPG wrócę po wakacjach.

[matzll]

Dla mnie Suikoden 2 to chyba najważniejsza gra w jaką grałem. Nie ma co porównywać do części 1, bo jest w każdym aspekcie przynajmniej o klasę lepsza.
Przeszedłem ją co najmniej kilka razy. Pamiętam, że nawet za ostatnim razem, jak chciałem ją zwyczajnie przeżyć jeszcze raz to zajęło mi to 36 godzin. A znałem już ją na wylot, bez błądzenia, szukania itp. Ogrom.

Niemniej jednak to fabuła i szeroko rozumiany klimat jest tym co zapamiętałem najlepiej. Tak reklamowali, że opowieść o wojnie, przyjaźni, zdradzie, wiadomo - marketingowe frazesy. Ale w tym wypadku wszystko trafiło do mnie dokładnie tak jak reklamowano. Zaangażowałem się emocjonalnie na maksa
ALE... jest jednak duże ale w tym wszystkim. To było jak miałem lat kilkanaście. Raczej wątpliwe, żeby dzisiaj zrobiła na mnie choć w ułamku takie wrażenie. Próbowałem kilka lat temu na PSP, ale niestety "nie poszło". Jest aż nazbyt archaiczna, swoją mechaniką i oprawą tkwi głęboko w epoce 16 bitów. Historia jest też podana w sposób zupełnie nie przystający do dzisiejszych standardów, nie tak dosłownie. Takie trochę staroszkolne (bardzo) podojście, gdzie więcej dopowiada wyobraźnia niż odbierają zmysły.

Natomiast cała seria jest po prostu bardzo średnia. Suikoden 1 jest poprawny, nic więcej. 3 to jedno wielkie rozczarowanie, gra w której do samego końca czeka się aż coś się wydarzy. W 4 co prawda nie grałem rozczarowany recenzjami słabymi, ale na piątkę napaliłem się strasznie - tymczasem zawód kolejny.

[Manifesto]

Matzil - być może masz rację, po średnio udanej przygodzie z jedynką wciąż wierzę w Suikodena II, ale aby się o tym przekonać będę musiał trochę jednak poczekać.

A co sądzicie o Sayiuki Journey West? Fajne jrpg podobne odrobinę do jednego z moich ulubionych czyli Final Fantasy Tactics. Mi się Sayiuki nawet podobało ale za łatwe było ono i za krótkie. Poza tym zbyt łatwo szło rozwijanie postaci. Największym plusem tej gry była dla mnie fabuła i lokalizacja gry.

Ostatnio kupiłem Saiyuki: Journey West (bo tak właśnie się to pisze), gra kosztowała mnie 120 zł (gdyby była droższa to bym nie kupił, ale zachęciła mnie atrakcyjna cena i fajne wydanie gry - w big boxie, jak to w większości amerykańskich gier RPG bywa). Raczej w to prędko nie zagram bo po powrocie z sierpniowych wakacji czeka na mnie druga część pewnej gry którą niedawno bardzo chwaliłem

W tej chwili kończę (tak przynajmniej wnioskuję z fabuły) grać w świetnego action-RPG od Square - Threads of Fate. Warto w to zagrać choćby dla samej głównej bohaterki - Mint, której wysokie ego połączone z syndromem AD-HD, teksty i przechwałki niczym spod budki z piwem i kopniak godny posiadacza czarnego pasa w taekwondo stanowią mieszankę wprost wybuchową Do wyboru co prawda była również inna postać - Rue, jednak Mint wydała mi się ciekawsza i właśnie nią przemierzam ciekawy świat gry. Sam gameplay jest ok, choć mogło być tutaj lepiej - poziomy są zazwyczaj krótkie, na dodatek często mamy do czynienia z backtrackingiem i respawningiem - nie przeszkadza mi to zbytnio, ale chluby grze raczej nie dodaje. Klu programu są jednak rewelacyjne (i miejscami wcale nie łatwe) walki z bossami których jest od groma i są efektowne jak w mało której grze. Fabuła zazębia losy dwojga bohaterów i jak na grę tego typu powiem o niej krótko - palce lizać! Postacie - zwłaszcza te drugoplanowe - są znakomicie nakreślone, a dialogi Mint z Belle czy siostrą Mayą wywołały u mnie niejednokrotnie salwy śmiechu Świetny tytuł, grał ktoś?

Edit - właśnie ukończyłem, gra ma świetny epilog - jeden z najlepszych jakie widziałem w tego typu grach. I oczywiście Mint w swoim stylu w akcji na statku Kiedyś zagram w tą grę ponownie - tym razem jako Rue.

[kolo]

Jeszcze odnośnie fabuły Suikodena, pozbierałem trochę myśli i wspomnienia, a oto co najbardziej zapadło mi w pamięć.
Całość to jeden wielki spoiler więc jeśli nie graliście to lepiej nie czytajcie.
Przede wszystkim chciałbym jeszcze zwrócić uwagę że nie jestem fanem (rzekłbym nawet że chwilami jestem antyfanem) historyjek typu "światu grozi zagłada i tylko ty możesz go ocalić" opowiadanych z kamienną twarzą w niezbyt przekonujący sposób, a takich gier jest przecież na pęczki (i to często wśród naprawdę dobrych serii). Ogólnie tego co w nich nie lubię to że są zbyt ambitne względem swojej ogólnej jakości, typowy przerost formy nad treścią.
Suikoden pomimo, wydawać by się mogło, zobowiązującej do tego otoczki fantasy zdecydował się na nieco inną drogę, ale o tym z mojej strony już tyle, przynajmniej poza spilerem.
Przede wszystkim nie wiem czy zwróciłeś uwagę na sam początek gry. Główny bohater z jednej strony nie jest nikim specjalnie ważnym, ale z drugiej strony jest synem generała królewskiej armii, kimś kto jest od urodzenia ustawiony. Żyje sobie spokojnie i dostatnie w stolicy starając się nikomu nie nadepnąć na odcisk i czekając na jakieś wolne stanowisko.
W pewnym momencie, tragicznym zbiegiem okoliczności traci to wszystko, król (czy tam imperator) wysyła ludzi po jego głowę a on musi salwować się ucieczką. I do kogo ucieka? Do buntowników, on, syn zaufanego generała o ironio ucieka do buntowników. Dlaczego? Przecież to oczywiste że nie z powodu lewicowych poglądów czy realnej niechęci do samego imperatora, po prostu dawali mu oni największe szanse na przeżycie (do dobrze pilnowanych granic było daleko).
Tak oto stajemy na czele nie armii zbawienia bo we śnie ukazała nam się jakaś bogini cierpiąca na zaawansowaną chorobę popromienną, lecz z bardzo osobistych pobudek rozpoczynamy rebelię przeciwko prawowitemu władcy dobrze prosperującego i silnego królestwa. Owszem koleś lubił sobie poużywać i brał co chciał, ale kto będący przy władzy tego nie robi?
Do tego na początku nie mieliśmy zbyt dużo popleczników. W jaki sposób zdobyliśmy tych anonimowych? Z jednej strony część naprawdę wierzyła w to co robi, z drugiej strony wielu ludzi dołączyło z powodu bezpośrednich działań króla i jego ludzi w celu wymuszenia spokoju, nie wspominając nawet o anarchistach.
Druga rzecz to same wielkie runy (czy jak je nazywano), każda z nich to nie tylko potęga ale także klątwa, w przypadku Pożeracza dusz klątwa objawiała się najjawniej tym że skazywała bliskich nosiciela na los gorszy od samej śmierci. Drugą stroną klątwy była wieczna, samotna wędrówka i to dość dosłownie bo nosiciel zdobywał w zasadzie nieśmiertelność (nie starzał się) oraz w zasadzie pewność że jeśli ktoś stanie się dla niego wystarczająco bliski klątwa znowu da o sobie znać.
Trzeci, trochę bardziej ogólne, świadomość że nasze akcje, a także brak akcji z naszej strony oznacza śmierć wielu ludzi, zarówno nam bliskich, "jedynie" znajomych jak i wielu anonimowych żołnierzy po obydwu stronach, przy czym im dalej w grze tym obfitsze żniwa. Zatem czy nie lepiej byłoby na samym początku po prostu poddać się już na początku i utrzymać straty do minimum? Przecież świata nie spotkała by zagłada, wojska królewskie szybko rozprawiły by się z garstką rebeliantów i życie większości ludzi wróciło by do normy. Nie było by wyniszczonej wojną ziemi, nie było by wykrwawionego społeczeństwa.
Nie oszukujmy się, ludziom nie żyło się potem lepiej, gdy odwiedzaliśmy miejsce akcji jedynki w dwójce nowo powstała republika przędła dość cienko liżąc rany i będąc w politycznym odosobnieniu.

[matzll]

Co masz na myśli pisząc "prawdziwych RPG"?

[kolo]

Jako że rozmawiamy tutaj o grach video to przede wszystkim o cRPG, nie wspominam tu nawet o papierowych RPG bo tutaj dużo zależy od fantazji samych grających (choć uniwersum prawie zawsze dużo bardziej rozbudowane niż w jakiejkolwiek innej czysto komputerowej serii).

[matzll]

No papierowe RPG to nie temat na ten wątek. ALe Ty serio uważasz cRPG za "prawdziwsze" od JRPG?

[kolo]

Oczywiście i nie widzę jakichkolwiek powodów dla których kogoś miało by to urażać lub zaskakiwać, wystarczy przyjrzeć się historii.

[Manifesto]

Kolo - przyznaję, że Twoje przemyślenia na temat fabuły Suikodena są ciekawe, jednak mnie osobiście nie przekonują. Nadmienię, że mnie osobiście historie typu "uratuj świat przed zagładą" absolutnie nie przeszkadzają, pod warunkiem, że podane są w określonej formie, potrafią mnie zaskoczyć i w jakiś sposób zmusić do refleksji, oraz jeśli wywołują emocje które sprawiają, że o danej grze pamiętam przez długi czas. Suikoden niestety nie potrafił tego "uczynić". Pozwól że wyjaśnię, dlaczego uważam fabułę Suikodena za tylko "dobrą". Generalnie jeśli chodzi o RPG to fabułę mogę podzielić na trzy główne aspekty:

a) wydarzenia&zwroty akcji - opowiedziana historia prócz tego, że ciekawa (czego Suikodenowi nie ujmuję) powinna być również nieprzewidywalna i pełna zaskakujących wydarzeń (dodatkowo przydałoby się jakieś nietuzinkowe zakończenie). W Suikodenie tych dwóch ostatnich aspektów nie uświadczyłem - nawet słynne spotkanie głównego bohatera ze swoim ojcem potoczyło się tak, jak przewidywałem mniej więcej po 10 godzinach gry. Całość ratuje tylko scena śmierci jednego z bohaterów (obydwaj wiemy którego), ale to jednak za mało abym uznał ten aspekt fabuły za coś więcej niż przeciętny. Zagraj w takie Final Fantasy Tactis i porównaj w wyżej wymienionych aspektach do Suikodena - ten ostatni zostaje w tym momencie zniszczony i zniesiony z pola bitwy jęcząc okrutnie z bólu.

b) postacie i oponenci oraz dialogi - tak jak napisałem w poprzednich postach - postacie w Suikodenie to w 95 % mięso armatnie bez żadnej historii i osobowości. Główna postać - bezimienny bohater nakreślony jest słabo i bez polotu. Bohaterów pokroju Victora i Flika w grze jest niewielu, a oponenci to po prostu kpina - główny "zły" to jedna z najsłabiej przedstawionych adwersarzy w jRPG - postać którą się pokonuje i zapomina o niej szybciej niż o napisach końcowych. Ciekawych postaci drugoplanowych, nie biorących udziału w rozgrywce również w Suikodenie nie uświadczymy.

c) drugie dno, głębia fabularna, czyli nawiązania do różnych aspektów życia, uniwersalnych wartości, wydarzenia które zmuszają gracza do refleksji. Tutaj Suikoden wypada najgorzej. Przeciętność bohaterów i oponentów siłą rzeczy wymusiła na fabule brak jakiegokolwiek głębszego przesłania. Nie ma tutaj wątków, nie powiązanych bezpośrednio z głównym nurtem fabularnym, nad którymi można by pochylić czoło i śledzić z jakimś większym zaangażowaniem emocjonalnym. Gra nie wzbudziła u mnie żadnych większych emocji, a opowiedziana historia nie udzieliła mi się ani trochę. Są gry w które się gra, i które się przeżywa - Suikoden należy do pierwszej kategorii jak z bicza strzelił. Oczywiście nie neguję tego, że ktoś może coś wynieść z przedstawionej historii - mnie osobiście nic takiego, w przypadku Suikodena się nie udzieliło, w przeciwieństwie do takich gier jak Xenogears, FF Tactics czy Vagrant Story, które uważam za fabularne wzory jeśli chodzi o gry RPG.

Gdybyś zagrał kiedyś w takie Final Fantasy Tactics, który ma pewne wspólne elementy fabularne z pierwszym Suikodenem (historia nie polegająca na ratowaniu świata przed zagładą, wojna i jej ofiary, a zwłaszcza ten o którym napisałeś - szlacheckie pochodzenie głównego bohatera), ujrzałbyś ogromną przepaść fabularną dzielącą te dwa tytuły.

Jeśli zaś chodzi o dyskusję na temat "lepszości" cRPG nad jRPG to uważam to za dysputę w stylu "o wyższości świąt Bożego Narodzenia nad świętami Wielkiej Nocy.

[Affciu]

@Manifesto pozwól, że odniosę się tylko do "Wyższość cRPG nad jRPG". Otóż jRPG mają bardzo, ale to bardzo niewiele wspólnego z przodkiem obu, czyli papierowymi RPG. Można więc powiedzieć, że cPRG są bardziej swoim gatunkiem niż ich Japoński odpowiednik

[Manifesto]

@Manifesto pozwól, że odniosę się tylko do "Wyższość cRPG nad jRPG". Otóż jRPG mają bardzo, ale to bardzo niewiele wspólnego z przodkiem obu, czyli papierowymi RPG. Można więc powiedzieć, że cPRG są bardziej swoim gatunkiem niż ich Japoński odpowiednik

Współcześnie ukazujące się cRPG również mają w większości przypadków "bardzo bardzo niewiele wspólnego z przodkiem obu, czyli papierowymi RPG". Porównywanie tych dwóch podgatunków nie ma sensu, gdyż stanowią dwie zupełnie inne koncepcje gatunku.

W JRPG filarem jest fabuła, na której bazuje gra. Często jest ona głęboka, pełna zwrotów akcji, rozłożona w odpowiedni sposób. Duży nacisk położony jest na postacie, każda o indywidualnym charakterze i często ciekawej przeszłości, którą poznajemy w trakcie rozgrywki.
Postacie w cRPG często są zwyczajnie tłem nie mającym żadnej historii, głębi i większego wpływu na historię świata - ot takie "boty", które przyłączamy do drużyny i które od czasu do czasu wypowiedzą parę słów. Również fabuły wielu gier cRPG nie mogą równać się z historiami przedstawionymi przez japońskich twórców - tutaj tylko Planescape Torment może konkurować z najlepszymi historiami opowiedzianymi w jRPG. Siłą cRPG jest system i dowolność w kreacji swojego bohatera, jak również często nieliniowość poczynań.

Mnie osobiście liniowość w JRPG zupełnie nie przeszkadza, za to uwielbiam niektóre fabuły w grach jRPG - w takim Xenogears fabuła to po prostu dzieło sztuki i nawet Torment musi uznać jej wyższość. Niewiele klasycznych cRPG miało fabuły wybijające się ponad przeciętność, prócz Tormenta był to zapewne Baldurs Gate II (choć fabuła rozwijała się ślamazarnie była naprawdę w porządku, w przeciwieństwie do jedynki), były również inne tytuły, jednak nie było ich tak wiele, większość historii w cRPG nie była specjalnie wyszukana.
Jeszcze jedno (o czym zapomniałem wspomnieć w poprzednim poście) - nie zgodzę się, że w chwili wydania Suikodena nie było gier jRPG, które dorównywały mu fabułą - takie Final Fantasy VI fabularnie podobało mi się dużo bardziej (choć gameplay był lepszy w Suikodenie - przyznaję). Miało świetnego oponenta i postacie, które nie były tłem jak w Suikodenie, a historia opowiedziana w grze była wprost wyśmienita i wywołująca prawdziwe emocje.

Edit - w sobotę wyjeżdżam na wakacje, a po powrocie zabieram się za Lunar 2: Eternal Blue, który już leży u mnie dumnie na półce w całej okazałości (gra jest wydana jeszcze ładniej niż część pierwsza) Nie mogę się doczekać powrotu

[matzll]

cRPG są systemem bliższe papierowym, to fakt, ale myślałem, że dyskutujemy o grach wideo po prostu.
Podobnie jak kolega wyżej, nie jestem w stanie przypomnieć sobie dobrej fabuły cRPG z przełomu wieków (później już nie grałem na PC), poza wspomnianym Planescape Torment, choć i jej daleko do najlepszych jrpg. Pamiętam nocki zarwane przy Baldur's Gate, Icewind Dale, Neverwinter Nights i innych czy też całe miesiące spędzone przy Morrowindzie, ale ich fabuła była tylko tłem, o którym dawno już zapomniałem. jRPG kładą tutaj nacisk zupełnie odwrotnie. I mimo bliższości cRPG w kwestii systemu, to jRPG są dla mnie tymi prawdziwymi, dostarczają mi tego doświadczenia uczestnictwa w jakiejś przygodzie. cRPG są dla mnei po prostu grami, które umilają mi czas, lubuję się w poznawani ich mechaniki, odkrywam sekrety i tym podobne. jRPG kojarzył mi się zawsze z przygodą.

Wracając do kwestii Suikodena - zestawienie jego fabuły z Final Fantasy Tactics jest faktycznie miażdżące dla tego pierwszego. Ale jak już wspominałem, uważam Suikodena 1 za grę poprawną i nic więcej. Jeśli już rozważać kwestię wybitności fabuły to tylko w przypadku 2 części ma to jakiś sens i można ją zestawiać i porównywać z innymi topowymi przykładami.

Podzielam również zdanie, żę FF VI było fabularnie o wiele ciekawsze od Suikodena. Podobnie zresztą jak część IV. I jeszcze Chrono Trigger czy Tactics Ogre, które wyszły w tym samym roku.

[kolo]

Final Fantasy Tactics to, Xenosaga tamto, ktokolwiek czytał w całości mojego posta czy tylko rzuciliście okiem? Na wszelki wypadek jeszcze raz zacytuję pewien fragment.

przypominam też że w chwili wydania gry (96) wśród jRPG wydanych po angielsku nie było w zasadzie nic co można by było z nią porównać pod względem rozmachu i sposobu poprowadzenia historii, chyba tylko Chrono Trigger miał w tym starciu jakieś szanse.

I tutaj przedstawię parę dat...
Suikoden premiera po angielsku grudzień 1996, Final Fantasy Tactics (już pomijam że to nie jRPG) styczeń 1998, Xenogears październik 1998, jak nie tak trudno policzyć obydwie gry premierę miały później niż Suikoden, zresztą ciężko żeby było inaczej skoro to jedna z pierwszych gier na PlayStation.

Tak więc z gier które spełniają obydwa warunki podane przeze mnie w moim głównym poście odnośnie gry pozostaje zaproponowany przeze mnie Chrono Trigger i przez Manifesto Final Fantasy VI. Prawdopodobnie doszło by do tego jeszcze Tactics Ogre, czyli znowu nie jRPG a Tactics (a Tacticsy równie dobrze można przypisać do strategii jak i RPG, w zależności od formy gry i samopoczucia grającego).

A cRPG? Prawdę mówiąc ja też mam problem z wskazaniem lepszych lub porównywalnych, ale jest to raczej problem zbyt późnego startu przez co przegapiłem większość ciekawych RPGów z lat '90 (nie mówiąc nawet o wcześniejszych). Jednak jestem pewien że gdyby wypowiedział się tu ktoś kto faktycznie zna RPGi z tamtych lat jak własną kieszeń to z pewnością znalazło by się przynajmniej kilka tytułów opowiadających fascynującą historię.

A reszta to moim zdaniem kwestia gustu, mnie Xenogears nie zdołał zainteresować na tyle żebym skończył pierwszą płytę.

[Manifesto]

I tutaj przedstawię parę dat...
Suikoden premiera po angielsku grudzień 1996, Final Fantasy Tactics (już pomijam że to nie jRPG) styczeń 1998, Xenogears październik 1998, jak nie tak trudno policzyć obydwie gry premierę miały później niż Suikoden, zresztą ciężko żeby było inaczej skoro to jedna z pierwszych gier na PlayStation.

Tak więc z gier które spełniają obydwa warunki podane przeze mnie w moim głównym poście odnośnie gry pozostaje zaproponowany przeze mnie Chrono Trigger i przez Manifesto Final Fantasy VI. Prawdopodobnie doszło by do tego jeszcze Tactics Ogre, czyli znowu nie jRPG a Tactics (a Tacticsy równie dobrze można przypisać do strategii jak i RPG, w zależności od formy gry i samopoczucia grającego).

Kolo, usiłujesz na siłę usprawiedliwiać przeciętność fabuły Suikodena zaszeregowaniem tej gry w jakieś ramy czasowe. Tymczasem tak jak napisaliśmy w poprzednich postach - już wcześniej istniały gry które uważamy za lepsze. Piszesz iż nie zgadzasz się, że fabuła Suikodena jest tylko dobra - my zaś podaliśmy argumenty za tym, dlaczego uważamy ją za co najwyżej dobrą. Nie widzę nic niestosownego w porównywaniu Suikodena do takiego FF Tactics - przecież to gry z tej samej epoki, nie nasza wina, że fabuła Suikodena który ukazał się kilkanaście miesięcy wcześniej nie wytrzymuje konkurencji z grami które podajemy za przykłady. Rozumiem, że Suikoden był jednym z pierwszych RPG na PS1, ale to nie oznacza, że mam przez to dawać mu jakieś "fory" w starciu z innymi grami - zwłaszcza w kontekście fabuły, która już w produkcjach na Super Nintendo potrafiła być lepsza. Nie znam gier ze Snesa, ale konsola ta miała sporo gier RPG i idę o zakład, że znalazłby się jeszcze jakiś tytuł którego fabuła spodobałaby mi się bardziej niż w Suikodenie.

A cRPG? Prawdę mówiąc ja też mam problem z wskazaniem lepszych lub porównywalnych, ale jest to raczej problem zbyt późnego startu przez co przegapiłem większość ciekawych RPGów z lat '90 (nie mówiąc nawet o wcześniejszych). Jednak jestem pewien że gdyby wypowiedział się tu ktoś kto faktycznie zna RPGi z tamtych lat jak własną kieszeń to z pewnością znalazło by się przynajmniej kilka tytułów opowiadających fascynującą historię.

Ja taki pewien nie jestem. Może i nie znam gier cRPG jak własną kieszeń, ale ukończyłem w życiu kilkanaście tytułów cRPG z wczesnych lat 90. Były wśród nich i typowe dungeon crawlery i tytuły typu Might&Magic (IV I V). I absolutnie żaden z nich nie mógł się równać fabułą do Planescape Torment, nie wspominając już o Xenogears czy Final Fantasy Tactics.

[kolo]

Dobra, poddaję się, jeszcze parę tygodni temu fabuła Suikodena była dobra (podczas gdy ja uważałem ją za bardzo dobrą i podałem przykłady dlaczego ją za taką uważam), jeszcze kilka tygodni i okaże się że jest ona zwyczajnie słaba, a tego mógłbym już nie wytrzymać.
A daty? Ciężko nie brać ich pod uwagę niezależnie od tego co oceniamy, nieważne czy jest to muzyka, grafika czy fabuła, zwłaszcza gdy skupiamy się na tym co jest standardem, a zatem i przeciętnością.

Dziękujęidowidzenia *nie będę już więcej pisał na ten temat).