Rayne to kobieta dla mnie idealna. Ruda, zgrabna, dowcipna, potrafi się obchodzić z ostrzami i lubi ssać… krew. Ostatnio widziana, wyrzynała tłumy obłąkanych Niemców z hitlerowską zarazą mówiących po angielsku. Jak tu jej nie kochać? Bardzo mnie ucieszyła wieść o powrocie tej femme fatale w Bloodrayne 2. Moje wrażenia opisuję w niniejszej recenzji.

O Dragon Ballu słyszał chyba każdy. Nie wiem, czy istnieje bardziej popularne anime niż to o Smoczych Kulach. Wiedzą o tym także game developerzy, którzy chcąc zarobić na popularności serii, stworzyli masę gier w tym uniwersum, praktycznie od początku jego istnienia. Większość tytułów bazuje jednak na bardziej popularnej wśród fanów drugiej części o nazwie "Z". O ile jednak seria ta przez pokaźniejsze grono sympatyków uważana jest za lepszą, ja bardziej upodobałem sobie pierwszą część przygód Goku i spółki. Bardzo możliwe, że będę również w mniejszości, uważając Dragon Ball: Advanced Adventure za najlepszą grę o Smoczych Kulach, jaka kiedykolwiek powstała. Zapraszam do recenzji.

Myślę, że większość retroagersów zna serię Wolfenstein. Po długiej, kilkunastoletniej przerwie powróciła ona na rynek w zeszłym roku, wraz z tytułem Wolfenstein: The New Order wydanym przez Bethesda Softworks. Już od pierwszej zapowiedzi i zwiastunu wiązano z nim nadzieję na wskrzeszenie w wielkim stylu B.J Blazkowicza. Czy jednak nowa część serii spełniła wszystkie oczekiwania „Rzeszy” fanów? Czy może jednak to tylko nadmuchany balon marketingowy? Postaram się odpowiedzieć na te i inne pytania w mojej recenzji. Miłego czytania!

Jest 90. minuta spotkania. W meczu RFN – Polska dalej bez bramek. Niemiecki bramkarz wznawia grę z rzutu wolnego długim podaniem na środek boiska do swojego gracza. Wtem nadbiega polski napastnik i wślizgiem odbiera piłkę rywalowi! Polacy wyprowadzają kontrę, mają przewagę czterech na trzech, prostopadłe podanie do lewego napastnika! Jest sam na sam, strzela! I jeeeest!!!! Goal!

Kirby to jeden z wielu bohaterów Nintendo, który prawie na każdej konsoli ma swoją grę. Tytuły te to z reguły platformówki dobrze wykonane ale nie wybitne. Na Nintendo Wii U ukazała się dość nietypowa gra z różowym bohaterem, w której sterowanie zostało w całości oddane na wyświetlacz umieszczony w kontrolerze. Jak wygląda więc rozgrywka, gdy w konsoli stacjonarnej podłączonej do telewizora gra się tylko na ekranie, który trzymamy w ręku? Odpowiedź brzmi – dobrze, ale...

Lunar Genesis, czy jak kto woli Lunar: Dragon Song jest najnowszą odsłoną tej zasłużonej serii (Game Arts lubi co parę lat wypluć remake starszych części) i wszystko wskazuje na to, że ostatnia w ciągu najbliższych paru lat. Warto także dodać, że gra jest uważana za crapa, zresztą jak najbardziej słusznie.

Family Computer Disk System było na tyle praktycznym akcesorium, że swojego czasu Nintendo uruchomiło specjalną dedykowaną mu usługę na terenie całej Japonii. Jak to się stało, że przez pewien czas, to dyskietki, a nie kartridże, z którymi zaczynał popularny japoński Famicom, stały się jego motywem przewodnim? Odpowiedzi kryją się w rozwinięciu artykułu.

The Order: 1886 to jeden z pierwszych, szumnie zapowiadanych tytułów wyłącznie na konsolę Playstation 4. Jak cała historia wypadła w oczach redaktora StormSa? Zainteresowanych zapraszam do recenzji.Twórcą projektu jest studio „Ready at Dawn” oraz „SCE Santa Monica Studio”, ekipy odpowiedzialne między innymi za serię „God of War”. Można było się spodziewać, że szykuje się petarda. Pierwsze zwiastuny i urywki z rozgrywki zapowiadały strzelankę w wiktoriańskiej Anglii. Dopiero dziennikarze, którzy mogli zagrać przy różnych sposobnościach w specjalną wersję demo, rozpuścili wieść jak formuła zabawy wygląda naprawdę. Miała być to interaktywna opowieść okraszona QTE, przerywana czasem ostrą wymianą ognia. Ta wiadomość niczym ogłoszenie o podłożeniu bomby, rozproszyła sporą część zachęconej do produkcji widowni.

Mario Party 4 to jak liczba wskazuje, czwarta już odsłona słynnej imprezowej serii na konsole stacjonarne Nintendo. Pierwsza na konsolę Nintendo Gamecube i niestety, jak dotąd ostatnia utrzymana w starym, pierwotnym stylu rozgrywki. Zapraszam do recenzji.

Jak już wspominałem w poprzednich recenzjach, Street Fighter II swego czasu okazał się kamieniem milowym w gatunku bijatyk. Olbrzymia popularność tytułu sprawiła, iż Capcom zaczął usprawniać swój hit tworząc nowe wersje drugiej części Ulicznego Wojownika. Pierwszy upgrade: Street Fighter II: Champions Edition powiększył liczbę wojowników do wyboru o czterech ostatnich bossów. Nareszcie można było zagrać M. Bisonem, Barlogiem, Sagatem bądź Vegą. Dodatkowo gracze mieli możliwość walczyć między sobą tymi samymi postaciami, jak również wybrać kolor stroju dla każdego zawodnika. Drugie rozszerzenie: Street Fighter II Hyper Fighting, przyspieszyło rozgrywkę, dodało dodatkowe barwy ubrań, a także nowe techniki specjalne. Prawdziwa rewolucja przyszła jednak wraz z trzecią wersją. Zapraszam do recenzji Super Street Fighter II na konsolę Super Nintendo. Hadouken!!!