Re-Volt - wyścigi małych elektronicznych samochodzików sygnowane logiem Acclaim kojarzącym się chociażby z doskonałą serią Turok. Jak gra wypada na tle dość mocnej konkurencji - flagowych pozycji od Nintendo i Rareware jakimi są Mario Kart 64 oraz Diddy Kong Racing? Zapnijcie pasy - cofamy się do lat wczesnego dzieciństwa. Ok…. Co my tu mamy….

Z małym opóźnieniem startujemy z głosowaniem w plebiscycie "Złoty Pixel" za rok 2020.

"Że co? Że jak? No, właśnie, 5-10-15,zaraz się zacznie, zaraz się zacznie.Koty za płoty, kto nie ma ochoty.Już nie czekamy, już zaczynamy.Start, start, start!" Źródło: 5-10-15, piosenka początkowa, cyt. za: Bartek Koziczyński, 333 popkulturowe rzeczy. PRL, Vesper, 2007, s. 264

„I heard a rumor that I actually have lots of fans. Wow! What great news! To live up to their expectations, I want to play the lead in an adventure! Of course, my name would have to be in the title. That'd be sweet...♥ But I know it'll never happen...” – Luigi Diary (Paper Mario, rok 2000)

„Move over Mario…” Nintendo Official Magazine, June ’99 Published by EMAP. Pojawienie się pogromcy „Super Mario 64” na N64 nie powinno nikogo dziwić. Sęk w tym, że powyższy cytat ukazał się na okładce amerykańskiego wydania „40 Winks” – gry, która przez bardzo długi czas była pozycją ekskluzywną dla platformy Sony PlayStation.

Dobrych parę lat temu, kiedy nikt jeszcze nie słyszał o GameCube, PlayStation 2, czy tym bardziej o X-box, na dobrego poczciwego szaraka ukazał się tytuł pod jakże wiele mówiącą nazwą - Driver. Gra jak na tamte czasy wprowadzała mnóstwo innowacji – wielkie miasto w prawdziwym 3D (GTA2 mogło się schować), szaleńcze pościgi policyjne po zatłoczonych ulicach, wydawca mający na swoim koncie taką pozycję jak Destruction Derby – jednym słowem to nie mogło nie wypalić. Jakiś czas potem Infogrames rozpoczęło pracę nad konwersją Driver`a na przenośną konsolkę Nintendo. Przyznam osobiście, że gra z "dużej konsoli" wyrwała parę dni (i nocy) z mojego życiorysu, więc z ciekawością, i pewną obawą włączyłem gierę na moim przenośnym, zielonym cudeńku.

W XXVII wieku w wyniku dynamicznego rozwoju technologicznego, kolonizacja kosmosu jest na wyciągnięcie ręki. Na ziemi dochodzi jednak do zamieszek, a w wyniku buntu zostaje obalony rząd światowy. Wszechogarniający chaos i bezprawie dla wielu jest nie do zaakceptowania. Załoga nowoczesnego statku badawczego Explorer-2, wraz z grupą śmiałków wymyka się z zamieszania i wyrusza w kosmos. Po wielu latach podróży, gdzieś w odległym zakątku wszechświata, udaje się w końcu odnaleźć miejsce nadające się do życia. Uszkodzony statek resztką mocy dolatuje na miejsce i założona zostaje nowa kolonia. Rozpoczyna się walka osadników o przeżycie na Nowej Ziemi.

Duńskie studio Playdead trzyma się zasady by wydawać gry stosunkowo rzadko, ale za to każda z nich ma stać się małym hitem. Tworząc swoją pierwszą grę - Limbo, weszli przebojem na rynek gier i za chwilę dzięki poniższej recenzji zrozumiecie na czym polega jej fenomen.

Fani wampirzego nie-życia nie mają lekko - kolejne gry w których wcielamy się w wampira nie wychodzą zbyt często, a gry do tego dodamy ambitniejszą fabułę wychodzi nam że pomiędzy Vampire The Masquerade: Bloodlines a Vampyr - obiektem tej recenzji minęło prawie piętnaście lat! Jak Vampyr sprawdza się na PlayStation 4? Tak sobie, a spragnionych szczegółów zapraszam głębiej.

Małe ludziki z karabinami w dłoniach, zostają wysłane na terytorium wroga gdzie muszą wykonać misję, której nie powstydziłby się sam John Rambo. Pomimo tego, że śmierć dosięga kolejnych rekrutów nader często to cała gra utrzymana jest w groteskowym stylu. Pewnie posiadaczom 16stu bitów klimat wydaje się znajomy. “War never been so much Fun”? No nie tak do końca…