Pomyślcie sobie, jak to dobrze byłoby mieć wehikuł czasu. Ile to rzeczy można by było zmienić, ile to spraw naprostować, zmienić bieg historii. A może wydaje się wam, że lepiej czulibyście się, gdybyście urodzili się 5, 10, 15 lat wcześniej? Tak czasami czuję się ja... ale niepotrzebne mi są specjalne pojazdy do podróży w czasie. Takim wehikułem jest dla mnie jedna z najstarszych konsol w mojej kolekcji – Philips Videopac G7000 .

Każda legenda ma swój początek i nie inaczej jest w przypadku Batmana. Miała ona miejsce osiem lat po żarcie, którego nie powstydziłby się sam Joker, w postaci filmu pt. Batman i Robin z 1997 roku. Na szczęście z odsieczą przyszedł Christopher Nolan. W Batman Begins, przywrócił na nowo dobre imię Temu komiksowemu bohaterowi. Reżyser zaprezentował na ekranie postać Rycerza Gotham, w zupełnie inny sposób niż to zrobili dotąd jego poprzednicy. Decydując się na ten krok, nie pominął charakterystycznych cech tej postaci. Obraz przyjął się na tyle dobrze, że trzy lata później powstał jego sequel (The Dark Knight). Na podstawie Batman Begins, powstała też gra przeznaczona min. na konsolę Sony PlayStation 2.

Kaukascy koczownicy wiedzą, że po posiłku trzeba głośno sobie beknąć aby kucharz miał pewność co do jakości przygotowanych przez siebie potraw. Jak już o bekaniu mowa to mistrzostwo w nim osiągnęli Bubblen i Bobblen. Są to imiona dwóch smoków, które ciągle coś jedzą i posyłają komplementy kucharzowi w postaci baniek z gazami żołądkowymi. Dwa małe obżartuchy są bohaterami gry Bubble Bobble, oryginalnie wydanej na automaty przez TAITO. Dziś chciałbym opowiedzieć o prawdopodobnie najlepszym porcie tej gry na konsolę Sega Master System.

Classic Controller Pro miał swoją premierę w 2009 roku. Jest on nieznacznie ulepszoną wersją swojego poprzednika. Mówiąc szczerze nie byłem padami klasycznymi zainteresowany ze względu na ich wąską kompatybilność z grami na konsoli Nintendo Wii oraz zerową z grami GameCube. Uważając to za gadżet kupiłem go wraz z grą GoldenEye 007.

O GoldenEye na N64 mówiono już wiele dobrego. Przełomowy, niesamowity, a nawet zaryzykowano stwierdzenie „najlepszy Bond”. Dziecko firmy Rareware stało się ikoną konsolowych gier FPS. Minęła przeszło dekada, a firma Activision zdecydowała się stworzyć swojego potomka na wzór i podobieństwo poprzednika. Chodzi tu o GoldenEye 007 na Nintendo Wii. Powiew świeżości czy smród odgrzanego kotleta? Zapraszam do recenzji.

Nazywasz się Lucas Kane, mieszkasz w Nowym Yorku w małym mieszkaniu, zarabiasz nieźle jako pracownik banku. W pewien chłodny zimowy wieczór wybierasz się do taniej restauracji by coś zjeść, dzień jak co dzień. Podczas wyżerki dostajesz konwulsji, twoje oczy wywracają się na drugą stronę, bierzesz nóż, którym przed chwilą kroiłeś mięso i udajesz się do toalety. Tam siedząc na muszli wycinasz sobie nożem na przedramieniu węża z dwiema głowami, wstajesz, podchodzisz do mężczyzny, który korzysta z pisuaru i zadajesz mu pierwszy cios. Facet upada, ty dobijasz go na ziemi kolejnymi dwoma pchnięciami. Po chwili budzisz się z omamów, patrzysz na leżące ciało i już wiesz, że to nie był sen. Próbujesz zatrzeć za sobą ślady i uciekasz z miejsca zbrodni. Tak oto zaczyna się Fahrenheit na konsolę Xbox.

Jako że jestem szczęśliwym posiadaczem dwóch kontrolerów Mad Catz Dream Pad dla konsoli Sega Dreamcast, przedstawiam wam szybkie i subiektywne porównanie ich z padami oryginalnymi.

Marauder to podręcznikowy koleś od brudnej roboty. Nie zadaje zbędnych pytań, tylko zabiera się do pracy od razu po otrzymaniu zlecenia. Tym razem przyjdzie mu jednak wykonać najtrudniejszą z misji. Nie podjął się jej nawet sam Boba Fett , który zarzekał się, że nie trzęsie dupy, a ma po prostu inny kontrakt... na jakiegoś sokoła czy coś. Przerzucił się cienias na ornitologie? Nieważne, bo Marauder ma teraz inne zmartwienie – zgodnie z informacjami, które otrzymał od jakiegoś wojskowego z gwiazdkami nie mieszczącymi się na jego pagonach wynika, że na obrzeżach galaktyki pojawiła się obca cywilizacja. Zamiary kosmitów są jasne – eksterminacja ludzkości. Główny bohater musi przedostać się do obcych baz wybudowanych w różnych zakątkach okolicznych systemów gwiezdnych i za pomocą tajnej technologii pod nazwą Atari 2600 przeprowadzić działania dywersyjne.

Lata mijają nieubłaganie, pojawiają się kolejne generacje konsol, jednak nie możemy zapominać o tych platformach, od których wszystko się zaczęło - konsolach z prawdziwego zdarzenia. Jedna z nich zapisała się na kartach historii jako „pierwsza prawdziwa konsola”. O jakiej to mówię? Oczywiście o Nintendo Entertainment System.

W dzisiejszych czasach pistolet to raczej drugorzędne akcesorium do konsol. Po latach królowania w domach i salonach arcade, "celowniczki" odeszły w niszę, co jakiś czas niewyraźnie tylko przypominając o swym istnieniu. W dobie Kinectów, Playstation Move i całej reszty nacierających zewsząd świeżynek technicznych, trudno spodziewać się renesansu poczciwego guna w klasycznym wydaniu. Przenieśmy się jednak do roku 1985. Spektakularny sukces nesowskiego Zappera na dobre kilka lat wyznacza trendy w elektronicznej rozrywce. Gry takie jak Duck Hunt czy Hogan's Alley z miejsca stają się pamiętanymi do dziś klasykami. Sega wraz z debiutującym rok później Master System nie mogła pozostać w tyle. Światło dzienne ujrzał więc Light Phaser.