Powstające współcześnie gry niezależne mają dużo wspólnego z ulubionymi przez nas tytułami „retro”. Tworzone często przez jedną osobę lub kilkuosobowy zespół, bez wsparcia dużych wydawców, gdzie jedynym kosztem są poświęcone roboczogodziny. Największą ich wadą z punktu widzenia kolekcjonerów-zbieraczy, jest fakt, iż dostępne są one zazwyczaj jedynie w wersji cyfrowej, a nieliczne wydania fizyczne stanowią limitowane edycje kolekcjonerskie. Jednym z wyjątków jest składanka Indie Heroes Collection 1 na konsole Evercade, na której znajdziemy aż 14 tytułów. Przy takiej ilości gier mogą powstać pytania o ilość „gruzu” oraz o to, czy znajdziemy tam jakąś „perełkę”.

Dziś wypada Halloween – wieczór i noc pełna zjaw, upiorów, duchów i demonów. Czas, gdy to co ma nas straszyć i przerażać miesza się z groteską. Jednakże prawdziwe zagrożenie często ukryte jest pod postacią milusich i uśmiechniętych istotek, takich jak na przykład Hello Kitty, czyli mała wesoła kicia, której prawdziwym obliczem jest wysłana przez czerwonego diabełka Hell-o Kitty. Zadaniem kotki z piekieł jest zawładniecie duszami małych dzieci podczas snu i uwięzienie ich w pełnym koszmarów czarcim świecie…

Inżynierowie koncernu Toshiba to współtwórcy procesorów Emotion Engine (PlayStation 2) oraz Cell (PlayStation 3). Jednakże konsolowe korzenie tego producenta sięgają dużo głębiej i aby je odkryć, musimy cofnąć się w czasie do lat ’70 – czasów, gdy potentatami branży gier video były firmy amerykańskie, natomiast Japończycy mogli „pochwalić” się jedynie importowanymi popłuczynami.

Dział "solucje" na RetroAge jest wypełniony treścią podobnie jak przestrzeń międzygalaktyczna materią, gdzie spotkaliśmy kosmicznego bohatera - tak, też boimy się otworzyć lodówkę...

„Uparcie i skrycie, och życie kocham cię kocham cię kocham cię nad życie. W każdą pogodę potrafią dostrzec oczy moje młode niebezpieczną twą urodę…” A jak cudowne życie czeka nas w Harvest Moon: A Wonderful Life na Nintendo GameCube?

Polska grupa Zelax po niemal trzech dekadach ciszy powróciła niczym feniks z popiołów. Od kilku już lat zdają się przesuwać bariery niemożliwego dla małego Atari. Była już udana adaptacja gry Doom ich autorstwa, było kilka demek scenowych ze słynnym Rewind’em na czele. Wydali też Cosmic Hero, swoją starą grę “z szuflady”, a teraz przyszła pora na kontynuację tego tytułu, w kompletnie odświeżonej formie na miarę hitu.

Choć swoje lata już mam, to chyba jeszcze nie aż tyle, by pamiętać początki wszystkiego. Gdy tylko zobaczę grę polegającą na rozbijaniu cegiełek u góry ekranu za pomocą piłki odbijanej od paletki, pierwsze, co przychodzi mi do głowy, to Arkanoid. Przez lata byłem przekonany, że to właśnie dzieło studia Taito zapoczątkowało całą falę jego niezliczonych klonów na przeróżnych urządzeniach. Jednak starsi ode mnie gracze, pamiętający pierwsze salony automatów, szybko mnie sprostują: zaraz, zaraz, wcześniej był Breakout! Przy takich znawcach jestem tylko gówniarzem z paletką.

Krzysiu, co będziemy robili dziś wieczorem? Zapytał nieśmiało Puchatek. Zobacz misiu, zrobiłem KrzysioCarta – będziemy grali na Pegasusie. Odpowiedział z dumą Krzyś.

Cosmic Hero, to opowieść w klimacie „american dream”, czyli klasyczne od „zera” do „bohatera”. Bo nie każdy bohater nosi pelerynę i zakłada majtki na spodnie.

Poruszając się po drodze, zawsze było mi szkoda wszystkich rozjechanych zwierząt, których próba przedostania się na drugą stronę jezdni skończyła się tragicznie. Żałowałem, że nie potrafią przeczekać przejazdu aut i przejść wtedy, gdy jest to bezpieczne. Grając we Froggera, szybko jednak przekonałem się, że wcale nie jest to takie proste.