Mimo (prawie) 40 lat na karku, klony konsoli Nintendo Entertainment System nadal sprzedają się jak ciepłe bułeczki. Przede wszystkim na chińskich portalach sprzedażowych natrafimy na przeróżne implementacje tego klasyka oparte na układach „NES on Chip” lub „FPGA” oraz emulacji programowej – do tego z obsługą oryginalnych cartridge, kart SD lub nawet z wbudowaną pełną biblioteką pirackich gier. A w 2016r. swojego klona wypuścił na rynek producent oryginału, czyli Nintendo.
Konsola Nintendo Classic Mini: Nintendo Entertainment System na rynku europejskim zadebiutowała 11 listopada 2016 roku w cenie 49.99 funtów/59,95 euro /299 złotych. W opakowaniu znajdowała się miniaturowa replika konsoli NES o rozmiarach 125mm x 100mm x 45mm i wadze 175g – dla porównania oryginał posiada wymiary 256mm x 203mm x 89mm i wagę 2300g. Na przednim panelu konsolki podobnie jak w oryginale znajdują się przyciski Power oraz Reset a także dwa gniazda kontrolerów w standardzie znanym z Wii-Remote. Niestety klapka zasłaniająca slot cartridge jest nieruchoma – szkoda, że Nintendo nie pokusiło się o jakiś miniaturowy nośnik z grami. Z tyłu miniaturki całkowita nowoczesność, czyli gniazda HDMI oraz microUSB (zasilanie). Obok konsolki w opakowaniu znajduje się tylko jeden kontroler z zachowanym klasycznym układem przycisków oraz wymiarami oryginału, czego już nie można powiedzieć o śmiesznie krótkim kablu połączeniowym – 74cm. Zestaw dopełniają kabel HDMI, kabel microUSB (brak zasilacza/ładowarki – 1A), oraz książeczka – instrukcja obsługi.
Nintendo Classic Mini: Nintendo Entertainment System została skonstruowana w oparciu o cztero-rdzeniowy procesor Allwinner R16 ARM Cortex-A7 z układem graficznym Mali-400MP,256MB pamięci RAM DDR3 oraz 512MB pamięci NAND Flash. Co w zupełności wystarcza do emulacji konsoli NES, a nawet wykracza mocą poza jej potrzeby, gdyż na identycznych podzespołach zbudowano również miniaturową wersję SNES’a.
System konsoli (oparty na Linuxie) ładuje się błyskawicznie a przy pierwszych uruchomieniu konieczne jest jedynie ustawienie języka menu – do wyboru: angielski, francuski, niemiecki, hiszpański, włoski, holenderski, portugalski oraz rosyjski. W menu możemy wyróżnić 6 części – belka z opcjami, tytuł aktualnie wybranej gry, menu wyboru gry w postaci karuzeli z okładkami (aktualnie widoczne w całości 4 gry), miniaturki okładek wszystkich gier zawartych w pakiecie z konsolą, opis działania przycisków oraz na samym dole belka z logo Nintendo Entertainment System.
W menu wyświetlania znajdziemy ustawienia proporcji pikseli – do wyboru pixel perfect (1:1), 4:3 oraz 4:3 z filtrem CRT. Nie ma możliwości zmiany sygnału wyjściowego – 720p 60Hz.
Menu opcji zawiera ustawienia dotyczące odtwarzania fragmentów gier (demo), automatycznego wyłączania konsoli, ochrony ekranu przed wypaleniem oraz powrotu do ustawień fabrycznych.
Ustawienia dotyczące języka menu są identyczne jak przy pierwszym uruchomieniu konsoli, więc nie ma się za bardzo o czym rozpisywać.
Ostatnie 2 opcje menu to informacje licencyjne oraz kod QR z linkiem do skanów oryginalnych instrukcji gier.
Główna cześć menu to karuzela z ułożonymi alfabetycznie okładkami z grami do wyboru, gdzie zatroszczono się o licencje na 30 tytułów – Ballon Figth, Bubble Bobble, Castlevania, Castlevania II, Donkey Kong, Donkey Kong JR., Double Fragon II, Dr Mario, Excite Bike, Final Fantasy, Galaga, Ghosts’n’Goblins, Gradius, Ice Climber, Kid Icarus, Kirby’s Adventure, Mario Bros., Mega Man 2, Metroid, Ninja Gaiden, Pac-Man, Punch-Out, StarTropics, Super C, Super Mario Bros. Super Mario Bros. 2, Super Mario Bros. 3, Tecmo Bowl, The Legend of Zelda, Zelda II. W tym miejscu możemy zauważyć nieśmiały ukłon Nintendo w stronę polskich fanów, gdyż zamiast znanego w większości Europy Probotector II – Rerturn of the Evil Forces mamy Swojskie Super C – a tak na poważnie, w pamięci konsoli znajdują się amerykańskie wersie gier. Jak widać, różnorodność gatunkowa jest dość duża, jednakże widać braki w tytułach które mogły by zamknąć pewne serie (Castlevania, Donkey Kong, Mega Man…). Natomiast niewybaczalnym grzechem jest nieobecność królowej składanek „… in 1”, czyli gry „Contra”.
Emulacja gier stoi na trochę wyższym poziomie niż mieliśmy do czynienia w przypadku wersji Virtual Console na konsolach Wii oraz Wii-U, a pewne niedoskonałości najczęściej dotyczą sfery audio. Ponieważ klasyczne gry wydają się być nieraz zbyt trudne dla współczesnego gracza, umożliwiono zapis aktualnego stanu rozgrywki w dowolnym momencie. Dokonujemy tego poprzez wciśnięcie przycisku Reset konsoli, przez co powrócimy do głównego menu gdzie możemy wybrać jedno z czterech miejsc zapisu (dla każdego tytułu dostępne są oddzielne 4 miejsca).
Pod względem wygody sterowania, klasyczny kanciasty kontroler NES mocno odbiega od współczesnych standardów, dlatego zakup drugiego joypada tego typu pozostawiono chyba tylko dla największych fanów oryginału. Zamiennie ,możemy użyć wygodniejszych kontrolerów od konsoli Nintendo Mini Classic: SNES, które nie dość, że są wygodniejsze to dodatkowo posiadają dłuższy kabel, a najwygodniejszym i najbardziej praktycznym rozwiązaniem w tym przypadku będzie Classic Controller do konsoli Wii.
Konsola Nintendo Classic Mini: Nintendo Entertainment System była sprzedawana w dwóch okresach od 11 listopada 2016 roku do 13 kwietnia 2017 roku oraz od 29 czerwca 2018 roku do 13 grudnia 2018roku osiągając łączną sprzedaż 3.6 miliona egzemplarzy. Przy czym zakończenie produkcji oraz sprzedaży konsoli nie wynikało ze słabego zainteresowania urządzeniem, a raczej widzi mi się Nintendo. Aktualnie za komplet w dobrym stanie i z niezmodyfikowanym oprogramowaniem zapłacimy mniej więcej dwukrotność ceny premierowej, przy czym należy uważać na różnego rodzaju chińskie podróbki. Natomiast ocenę tego czy warto, pozostawiam każdemu do rozważenia.
