Nintendo Classic Mini SNES

Mówią, że małe jest piękne. Konsola Super NES była piękna (przynajmniej w europejskiej i japońskiej wersji) a obok urody imponowała bogatą biblioteką fantastycznych gier. Można więc postawić pytanie czy SNES zachwyca również w miniaturowej wersji?

W listopadzie 2016 roku, na rynku pojawiała się „nowa” konsola Nintendo – oparta na emulacji miniaturowa wersja NESa/Famicoma z wbudowanymi na stałe 30 klasycznymi grami. Za niecałe trzy miesiące big „N” zaprzestanie produkować słabo sprzedające się Wii U,  a kolejne 2 miesiące później wyłączy usługę Wii Shop praktycznie pozbywając się dochodów z Virtual Console. Pod koniec września 2017 roku, na rynku pojawiała się druga i zarazem ostania konsola z serii Nintendo Classic Mini, będąca tym razem pomniejszoną i również opartą na emulacji wersją SNESa. Produkowane do grudnia 2018 roku urządzenie jak do tej pory było ostatnią szansą na zakup z pierwszej ręki klasycznych pozycji z biblioteki Nintendo – fanów czekających na Virtual Console dla konsoli Nintendo Switch we wrześniu 2018 roku czekała „niespodzianka” w postaci cały czas rozbudowywanej biblioteki retro gier stanowiącej dodatek do usługi Nintendo Switch Online.

Pora otworzyć pudełeczko, za które w momencie premiery należało zapłacić około 390PLN. W środku obok konsoli powinniśmy znaleźć: dwa kontrolery, kabel microUSB (zasilający), kabel HDMI, wielojęzyczną instrukcję obsługi, polską instrukcję obsługi oraz ulotkę z kodem na 300 punktów (platynowych) do Klubu Nintendo. Niestety o zasilacz w przeciwieństwie do mieszkańców USA musimy zadbać już sami – wybierając oficjalną wersję oznaczoną CLV-003 lub dowolny zasilacz/ładowarkę USB oferującą prąd wyjściowy o natężeniu minimum 1A.

Konsola Nintendo Classic Mini SNES jest około 8 razy mniejsza i prawie 4.5 razy lżejsza (205g vs. 910g) od swojej starszej „siostry”. Zachowana została ogólna bryła i kolorystyka urządzenia (w USA wydaną tamtejszą brzydszą wersję). Stare gniazda zasilania oraz antenowe/av zamieniono na nowocześniejsze microUSB oraz HDMI. Niestety „klapka” na cartridge jest nieruchoma, tak samo jak przycisk „Eject”. Imitacja portów kontrolerów stanowi klapkę, za którą kryją się gniazda znane z kontrolerów Wii Remote – możemy więc podłączyć na przykład Wii Classic Controller lub zamiennie podłączyć pod kontroler Wii joypady dołączone do miniaturowego SNESa.

Cięcia rozmiarów na szczęście ominęły kontrolery i mają one dokładnie taką samą wielkość i ułożenie przycisków jak klasyczne oryginały. Zauważymy natomiast zmiany w kwestii rodzaju plastiku który jak dla mnie jest bardziej szorstki i mniej przyjemny w dotyku. Przyciski charakteryzują się większym skokiem podczas nacisku, lecz może to wynikać z użycia gumek w oryginalnym joypadzie. W porównaniu do Nintendo Classic Mini NES przewód kontroler wydłużono dwukrotnie, czyli do około 142cm co i tak jest wartością o 1m mniejszą od oryginału.

Pod względem wnętrzności postawiono na sprawdzone rozwiązanie i pod tym względem miniaturowe konsole NES oraz SNES niczym się nie różnią. Czyli mamy układ Allwinner R16 na który składa się cztero-rdzeniowy procesor ARM Cortex-A7 oraz układ graficzny ARM Mali 400 MP2. Do tego 256MB pamięć DDR3 oraz 512MB pamięci flash, na której znajduje się system operacyjny (Linux) oraz emulator wraz z plikami ROM gier.

Obie konsole z linii Nintendo Classic Mini posiadają to samo menu, różniące się jedynie szatą graficzna oraz wyborem dostępnych gier. W opcjach graficznych możemy włączyć filtr imitujący TV CRT, ustawić proporcje pikseli 4:3 lub 1:1 oraz wybrać ramkę wypełniającą pozostały obszar ekranu – konsola nie oferuje żadnych zaawansowanych filtrów, czy też opcji dotyczących rozdzielczości i w tym wypadku zawsze mamy do czynienia z obrazem wyjściowym 720p60Hz. W ustawieniach systemowych znajdziemy możliwość przywrócenia konsoli do ustawień fabrycznych  oraz opcje mające na celu ochronę ekranów przed „wypalaniem” w tym związanych z tym wygaszaczami ekranu w postaci „demo gier”. Kolejne menu to ustawienia językowe, w wersji europejskiej do wyboru języki: angielski, francuski, niemiecki, hiszpański, włoski, holenderski, portugalski i rosyjski. Ostatnie dwie zakładki menu to informacje licencyjne oraz kod QR z linkiem do skanów oryginalnych instrukcji do oferowanych przez miniaturowego SNESa gier.

Zarówno europejska jak i amerykańska Nintendo Classic Mini SNES otrzymały ten sam zestaw 21 gier w wersjach NTSC-U, przez co zawarte w niektórych z nich samouczki posiadają odpowiednią dla nich kolorystykę przycisków kontrolera. Niektórzy będą musieli się także przyzwyczaić do amerykańskich tytułów gier – Contra III The Alien Wars (Super Probotector: Alien Rebels), Star Fox (Starwing), Kirby Super Star (Kirby’s Fun Pak). Niewątpliwym plusem jest pozostawienie gier, które oryginalnie nie ukazały się w Europie, czyli Final Fantasy III (wg. japońskiej i obecnej numeracji VI), Earthbound oraz Super Mario RPG. Brakuje natomiast odwrotnej sytuacji, czyli jakiegoś tytułu niewydanego w USA – na przykład „Terranigma”. Na osłodę pozostaje największą atrakcja, czyli nigdy niewydana druga cześć Star Foxa.

Pełna lista tytułów prezentuje się bardzo dobrze: Contra III: The Alien Wars, Donkey Kong Country, Eartbound, F-Zero, Final Fantasy III, Kirby Super Star, Kirby’s Dream Course, The Legend of Zelda: A Link to the Past, Mega Man X, Secret of Mana, Star Fox, Star Fox 2, Street Fighter II Turbo: Hyper Fighting, Super Castlevania IV, Super Ghouls’n’ Ghosts, Super Mario RPG, Super Mario World, Super Mario World 2: Yoshi’s Island, Super Metroid, Super Punch-Out!!.
Szkoda, że Nintendo na podobieństwo do miniaturowego NESa nie dopakowało konsoli do 30 pozycji, ewidentnie brakuje drugiej i trzeciej części Donkey Kong Contry, Kirby’s Dream Land 3 czy też jakiegoś Bombermana.

Emulacja stoi na wysokim poziomie, oferując nawet trochę lepszą jakość niż mieliśmy do czynienia w przypadku wersji Virtual Console – zauważyć możemy wierniejsze odwzorowanie kolorów oraz dźwięku.

Ponieważ zachowano oryginalny wygląd kontrolera, nieco niewygodna stała się obsługa dodatkowych funkcji emulatora – aby wyjść do menu głównego, gdzie możemy skorzystać z zapisu aktualnego stanu gry, lub użyć funkcji cofnięcia rozgrywki (około 40 sekund) musimy wcisnąć przycisk „Reset” na konsoli. W tym wypadku sensowniejszym może być użycie Wii Classic Controller, gdzie zamiast przycisku „Reset” konsoli możemy wcisnąć przycisk „Home” joypada.

Na koniec pozostaje pytanie – czy warto? Obecnie do premierowej ceny należy dołożyć minimum 100PLN – w zależności od stanu i kompletności zestawu. Miłośnicy oryginałów powinni też zwrócić uwagę czy w danym egzemplarzu konsoli nie wymieniono oprogramowania na obsługujące inne emulatory i ROMy z grami. Kolejna sprawa to duża ilość chińskich podróbek konsoli (szczególnie w wersji USA), które na pierwszy rzut oka bardzo ciężko odróżnić od oryginału. Fanatyczni fani Nintendo zapewne już dawno mają swój egzemplarz. Dla pozostałych, z jednej strony zawsze gdzieś tam z tyłu głowy będzie siedział fakt, że mamy do czynienie z emulacją. Z drugiej strony ceny oryginalnych cartridge z grami oferowanymi przez Nintendo Classic Mini SNES znacznie przekraczają wartość konsolki. Na koniec nie możemy zapominać o nigdy wcześniej nie wydanej grze „Star Fox 2”, gdzie jest to aktualnie jedyny sposób aby posiadać ją na własność.