RetroAge Artykuł, Poradnik techniczny Mały słowniczek techniczny gracza
ArtykułPoradnik techniczny

Mały słowniczek techniczny gracza

Loading

DTS Full HDMI Dolby Component Surround… Jeśli od technicznego bełkotu boli cię głowa, a chciałbyś się dowiedzieć co się z czym je, zapraszamy do zapoznania się z naszym małym słowniczkiem.

NTSC (National Television System Committee) – to amerykański system nadawania analogowego sygnału telewizyjnego, a zarazem najstarszy na świecie system kodowania koloru. Z racji swojego wieku w systemie NTSC mamy najsłabsze i najmniej odporne na zakłócenia odwzorowanie barw. Z systemem NTSC powiązany jest tryb wyświetlania obrazu 480i. W systemie tym pracują konsole sprowadzane z Ameryki Północnej oraz Japonii.

PAL (Phase Alternating Line) – Europejski system kodowania koloru, cechujący się najlepszym odwzorowaniem barw. Z systemem tym powiązany jest tryb wyświetlania obrazu 576i. W systemie tym pracuje większość europejskich modeli konsol.

SECAM (Séquentiel Couleur À Mémoire) – Francuski system kodowania koloru, wykorzystywany głownie poza Francją w krajach byłego bloku komunistycznego (Polska używała tego systemu do 1995r.). Jakością odwzorowania barw SECAM znajduję się pomiędzy NTSC a PAL. Z systemem tym możemy się spotkać w starszych francuskich modelach konsol.

PAL60 – hybryda sytemu NTSC (tryb 480i) z kodowaniem koloru PAL. Opcja spotykana w grach na europejskie konsole od szóstej generacji wzwyż.

SDTV (cyfrowa telewizja standardowej rozdzielczości) – cyfrowy odpowiednik telewizji analogowej korzystający z podstawowych trybów wyświetlania obrazu 480i lub 576i.

EDTV (cyfrowa telewizja rozszerzonej rozdzielczości) – system telewizyjny pozwalający na użycie rozdzielczości pionowej 480 linii lub 576 linii bez przeplotu. Tryby te dla odróżnienia od SDTV nazywamy odpowiednio 480p i 576p.

HDTV (cyfrowa telewizja wysokiej rozdzielczości) – system telewizyjny z najlepszą obecnie jakością obrazu z wydzielonymi trzema trybami wyświetlania – 720p i 1080i (tzw. HD Ready) oraz 1080p (Full HD)

Interlace (przeplot) – technika polegająca na naprzemiennym wyświetlaniu nieparzystych oraz parzystych linii obrazu stosowana w celu zmniejszenia pasma sygnału, bądź pozornego zwiększenia rozdzielczości. W trybach wyświetlania oznacza się literą „i” po liczbie określającej ilość linii obrazu w pionie. Cechą charakterystyczną techniki jest drganie, migotanie drobnych elementów obrazu. W celu zmniejszenia drgania w telewizorach kineskopowych stosuje się system podwajania linii (popularne 100Hz)

Progressive scan (Skanowanie progresywne) – technika polegająca na jednoczesnym wyświetlaniu zarówno parzystych jak i nieparzystych linii obrazu, dzięki czemu uzyskujemy stabilny pozbawiony drgań i migotania obraz.

RGB (Red-Green-Blue) – jeden z modeli przestrzeni barw, w którym widziana aktualnie barwa powstaje w wyniku zmieszania w odpowiednich proporcjach wiązek światła o barwach czerwonej, zielonej oraz niebieskiej. Model ten jest wykorzystywany we wszystkich typach ekranów telewizyjnych, gdzie każdy punkt ekranu składa się z 3 części o barwach RGB.

480i – tryb wyświetlania obrazu z przeplotem (interlace) cechujący się maksymalną rozdzielczością 704×480 punktów, odświeżaniem 60Hz, oraz proporcjami punktu 10:11 dla formatu 4:3 i 40:33 dla formatu 16:9. Tryb wykorzystywany przede wszystkim w systemie NTSC oraz hybrydowym PAL60.

576i – tryb wyświetlania obrazu z przeplotem (interlace) cechujący się maksymalną rozdzielczością 720×576 punktów, odświeżaniem 50Hz, oraz proporcjami punktu 12:11 dla formatu 4:3 i 16:11 dla formatu 16:9. Do kodowania koloru wykorzystuje się systemy PAL oraz SECAM.

480p – tryb wyświetlania obrazu bez przeplotu (progrssive scan), cechujący się kwadratowymi punktami oraz rozdzielczością 640×480 punktów dla formatu 4:3 i 854×480 punktów dla formatu 16:9. Tryb ten umożliwia wyświetlanie 24, 30 lub 60 klatek obrazu na sekundę.

576p – tryb wyświetlania obrazu bez przeplotu (progressive scan), cechujący się rozdzielczością 720×576 punktów dla formatu 4:3 oraz 1024×576 punktów dla formatu 16:9. Tryb ten umożliwia wyświetlania 25 lub 50 klatek obrazu na sekundę.

720p – tryb wyświetlania obrazu bez przeplotu (progressive scan), cechuje się kwadratowymi punktami, rozdzielczością 1280×720 punktów oraz formatem obrazu 16:9.

1080i – tryb wyświetlania obrazu z przeplotem (interlace), cechuje się kwadratowymi punktami, rozdzielczością 1920×1080 punktów oraz formatem obrazu 16:9.

1080p – tryb wyświetlania obrazu bez przeplotu (progressive scan), cechujący się kwadratowymi punktami, rozdzielczością 1920×1080 punktów oraz formatem obrazu 16:9.

4:3 – standardowy format obrazu o proporcjach boków 4:3. wykorzystywany w telewizji analogowej, SDTV oraz EDTV.

16:9 – format obrazu o proporcjach boków wynoszących 16:9 tzw. „panoramiczny”. Jest podstawowym formatem telewizji wysokiej rozdzielczości.

4:3 Letterbox – jedna z technik wyświetlania obrazu o proporcjach 16:9 na standardowych ekranach 4:3 poprzez wyświetlanie na górze oraz dole obrazu czarnych pasów. W przypadku konsol z techniki tej korzystano w celu zmniejszenia zapotrzebowania na moc obliczeniową (zmniejsza się pole gry) oraz nadania filmowego charakteru rozgrywki (z formatem panoramicznym najczęściej mieliśmy do czynienia w kinie)

Mono – Monofonia to najstarszy sposób zapisu i odtwarzania nagrań audio. W systemie tym stosuje się tylko jeden kanał, więc do odsłuchu wystarczy tylko jeden głośnik – w przypadku konsol będzie to najczęściej głośnik wbudowany w telewizorze. Oczywiście sygnał mono możemy skierować do wzmacniacza stereo lub surround duplikując głos na wszystkie dostępne w systemie głośniki.

Stereo – Stereofonia to system zapisu dźwięku za pomocą, co najmniej 2 niezależnych mikrofonów (źródeł dźwięku) osobno dla lewego i prawego kanału. Do jego odtworzenia wymagane jest posiadanie 2 oddzielnych głośników. Głośniki stereo montowane są praktycznie we wszystkich współczesnych odbiornikach TV. Najlepszy efekt uzyskamy jednak podłączając konsolę do zewnętrznego wzmacniacza stereo.

Surround – Termin jest ogólnym określeniem dźwięku przestrzennego. Do odtwarzania dźwięku przestrzennego wymagany jest odpowiedni dekoder powiązany z danym systemem zapisu.

Dolby Surround – Analogowy system dźwięku przestrzennego opracowany, przez firmę Dolby Laboratories Inc. Do podstawowego zestawu stereo został dodany 1 kanał umieszczony z tyłu słuchacza. Sygnał Dolby Surround jest „zakodowany” i przesyłany w sygnale stereo, odpowiednie algorytmy dekodera kierują odpowiednie dźwięki do dodatkowego głośnika. Wadą takie rozwiązania jest słyszalność dźwięków kanału tylnego w przednich głośnikach stereo.

Dolby Surround Pro Logic – Rozwinięcie systemu Dolby Surround polegające na dodaniu kolejnego kanału dźwięku – przedniego centralnego. System posiada wady swojego poprzednika.

Dolby Surround Pro Logic II
– Kolejne rozwinięcie systemu Dolby Surround. Tym razem wykorzystane zostało 5 głośników – lewy przedni, centralny przedni, prawy przedni, lewy tylni oraz prawy tylni.

Dolby Digital – System cyfrowego zapisu dźwięku opracowany przez firmę Dolby Laboratories Inc. Termin ten używany jest zarówno dla sygnałów mono, stereo jak i surround. Dlatego też w powiązaniu z nazwą systemu stosuję się także liczbę głośników wykorzystywanych przez system. W systemie tym otrzymujemy pełną separację kanałów (nie ma przebić dźwięku z głośników tylnich na przednie) oraz niezależny dodatkowy sygnał dla niskotonowego głośnika efektowego.

DTS – System cyfrowego zapisu dźwięku opracowany przez firmę Digital Theater Systems, Inc. W porównaniu do Dolby Digital cechuję się większą dynamiką oraz mniejszym współczynnikiem kompresji.

LPCM – System cyfrowej prezentacji dźwięku analogowego. W grach najczęściej spotykany jako ścieżki audio na płytach CD. Stanowi również materiał źródłowy dla systemów używających algorytmów kompresujących (np. Dolby Digital czy DTS)

RF(U) – Kabel koncentryczny zakończony wtyczką IEC 169-2, czyli standardowy kabel antenowy, którego gniazdo znajduję się praktycznie w każdym odbiorniku TV. Kablem tym możemy przesyłać obraz i dźwięk zarówno w wersji analogowej jak i cyfrowej. Niestety konsole potrafią przez złącze antenowe wysyłać jedynie sygnał analogowy, co odbija się na jakości obrazu i dźwięku (w praktyce jest to najgorszy kabel jakim możemy podłączyć konsole do odbiornika TV). Kabel ten standardowo był dołączany do konsol z epoki kamienia łupanego.

A/V – Potocznie nazywany “chinchem” od nazwy końcówek kabla. W celu uzyskania lepszej jakości (w porównaniu do RF) sygnał został rozdzielony na trzy przewody – zakończony wtyczką żółtą przesyła obraz „composite”, z wtyczką białą sygnał audio „lewy”, oraz z wtyczką czerwoną sygnał audio „prawy”. Obecnie jest to standardowy kabel dołączany do większości konsol.

S-Video (Y/C) – Kabelek z końcówką mini-DIN4 przesyłający obraz za pomocą 2 przewodów odpowiadający osobno za jasność i barwę punktów obrazu zapewniając zdecydowanie lepszą jakość obrazu niż w przypadku standardowego kabla A/V. Dźwięk w tym wypadku jest przesyłany również za pomocą 2 przewodów z białą i czerwoną wtyczką typu chinch.

EURO/SCART – 21pinowe muti złącze audio-video. Przesyła zarówno sygnał audio stereo, jak i sygnały obrazu w formacie “composite” (jak w kablu A/V), S-Video, a także RGB – z rozdzieloną informacją o jasności barw składowych obrazu (czerwonej, zielonej i niebieskiej). Istnieje możliwość przesyłania kablem Euro sygnału „component”, ale nie spotkałem się z konsolą, która potrafi wysłać w ten sposób taki sygnał. Kabel ten (obok kabla component) umożliwia uzyskanie najwyższej jakości sygnału analogowego SDTV.

D-Sub (VGA) – 15 pinowy kabel stosowny do przesyłania analogowego sygnału video z komputerów klasy PC do monitorów. Umożliwia wysyłanie wysokiej jakości obrazu w maksymalnej rozdzielczości 2048×1536 punktów. Pierwszą konsolą korzystającą z kabla VGA była Sega Dreamcast – kabel ten umożliwiał uzyskanie w wybranych grach trybu 480p (EDTV).

Component – Koncentryczny kabel video zakończony trzema wtyczkami typu „chinch”. Trzy składowe obrazu stanowią: sygnał Y (złącze zielone) – luminancja, sygnał Pb (złącze niebieskie) – niebieska składowa różnicowa (Y-B) chrominancji, oraz sygnał Pr (złącze czerwone) – czerwona składowa różnicowa (Y-R) chrominancji. Kabel ten umożliwia uzyskanie jakości porównywalnej z sygnałem cyfrowym w rozdzielczości HDTV (jakość jest mocno uzależniona od jakości samego kabla). Jest podstawowym kablem umożliwiającym uzyskanie trybu 480p na konsolach Gamecube, Playstation2 oraz Xbox. Jest także podstawowym kablem HD dla konsoli Xbox360.

HDMI – Cyfrowy kabel audio/video umożliwiający uzyskanie najlepszej obecnie jakości obrazu i dźwięku.

S/PDIF – (Sony/Philips Digital Interface Format) – standard przesyłania sygnałów dźwiękowych opracowany dzięki współpracy firm SONY i Philips. Do przesyłania sygnału wykorzystuje się koaksjalne przewody elektryczne zakończone zazwyczaj pomarańczową wtyczką typu „chinch” (COAX) lub optyczne przewody zakończone wtyczka TOSLINK (OPTICAL).

Autor

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *

Witryna wykorzystuje Akismet, aby ograniczyć spam. Dowiedz się więcej jak przetwarzane są dane komentarzy.