Pony Island

Witaj w krótkiej recenzji króciutkiej gry Pony Island na PC, gry w której patatajtamy po pięknych zielonych pastwiskach, kicamy przez płotki i rozwiązujemy proste łamigłówki logiczne. Cena za przegraną? Nasza ࣅচ묻ʑÄ!

Rozgrywka rozpoczyna się niewinnie – od logo producenta „gry” w którą gramy w czasie grania w Pony Island i zepsutego menu które musimy sami sobie naprawić w „debuggerze”. Po krótkiej rozmowie z twórcą „Pony Island” możemy wreszcie rozpocząć właściwą grę – patatajtamy sobie kucykiem i kicamy przez płotki – proste, a wręcz prostackie, ale stworzone zgodnie ze szkołą projektowania gier dla niedzielnych graczy, widać że twórcy nie mieli pomysłu ani technologii, ale solidne 2/10 na zachętę. Ale po krótkiej sielance zaczyna się agresywna monetyzacja „Zagraj w resztę Pony Island, włóż swoją duszę aby kontynuować”, bez krzyżyka do zamknięcia niechcianej reklamy ani niczego innego – szczyt bezczelności normalnie. Po przymusowym wysypaniu gry z poziomu „debuggera” lądujemy w „systemie” i z „okna czatu” dowiadujemy się że to nie jest kolejna, niegroźna gra zrobiona przez studenta na zaliczenie. To śmiertelnie niebezpieczne narzędzie stworzone przez samego 1U©iF#r’a (dla przyjaciół Louey) w celu porywania i więzienia dusz w „systemie”, a ostatni komunikat w grze wcale nie zawierał błędu. Aby wydostać się z limbo i uratować uwięzione w systemie dusze musimy usunąć chronione pliki systemowe, a najsłabszym w nim ogniwem jest zabugowane i nieukończone „Pony Island”.

Aby zwyciężyć w świecie w którym nic nie jest takie jakie się wydaje o prostej i nie zawsze czytelnej, ale szalenie klimatycznej grafice, prostackich, ale satysfakcjonujących efektach dźwiękowych i świetnej chiptuneowej muzyce na próbę będziemy musieli wystawić naszą zręczność, inteligencję, pamięć, niepodzielną oraz podzielną uwagę, a także wytrwałość w szukaniu rozwiązań. Czas rozgrywki jest krótki, a poziom trudności niezbyt wygórowany, ale nie każdy da radę dotrzeć do końca.

Polecam, straciłbym swoją duszę jeszcze raz.