Po niewątpliwym „sukcesie”, jaki odniosła gra „Ultraman Powered - Kaijū Gekimetsu Sakusen” zespół (niezwykle uzdolnionych?) programistów Bandai postawił na głębszą penetrację zasobów filmowych. Eksploracja archiwum zatrzymała się na roku 1967, a uwagę archeologów przykuł serial „Ultra Seven (ウルトラセブン Urutora Sebun)”, będący jakbyśmy to nazwali dzisiaj trzecim sezonem serialu opowiadającego o bohaterskich przygodach mieszkańców planety Nebula-78 na Ziemi. Czy jednak odwołanie się do klasyka serialu z pod znaku „gumy i tektury” pozwoliło stworzyć pozycję przynajmniej tak „dobrą” jak słynny poprzednik?

Nareszcie koniec męki! W ulubionej gazecie mamy dorzucili gratis płytę z Panem Tadeuszem. Zamiast cierpieć katusze i składać literki możemy walnąć się na kanapę jak przystało nowoczesnemu człowiekowi i oglądnąć równie nudny, ale przynajmniej krótszy film, to powinno wystarczyć na dwóję. Ale cóż to? Nasz super-duper zaawansowany odtwarzacz blu-ray szumi, krztusi się i nie reaguje na włożoną płytę. W przypływie rozpaczy patrzymy uważniej i naszym oczom pokazuje się po stokroć przeklęty napis: Video-CD.Lecz nie lękajcie się, bo oto dziadzio Saturn pewniej chwyta laseczkę, dociska wysuwającą się z tylnej kieszeni kartę z kodekami i pędzi na ratunek.

Horai było kiedyś niewielkim wyspiarskim krajem. Niestety, kilka lat temu jedna z najważniejszych osób w państwie, Tenro Horai, odkrył Ubusunagami Okinokai – Moc Bogów. Tajemniczy obiekt wykopany z ziemi dał mu niewyobrażalną potęgę. Odkrywca oraz jego poplecznicy obwołali się władcami nowego porządku, narodem wybranym. Następnie rozpoczęli podbój świata w imieniu pokoju. W opozycji do totalitarnych zapędów Horaia powstała federacja Tenkaku, stawiająca mu zbrojny opór, a raczej jego pozory. Jej siły zostały błyskawicznie zmasakrowane, a jedynym ocalałym jest pilot o imieniu Shinra. Zestrzelony podczas akcji został ocalony przez mieszkańców pobliskiej wioski składającej się głównie z uchodźców oraz wygnańców. Populacja Shinkai w tajemnicy ukończyła eksperymentalny myśliwiec o nazwie Ikaruga. Pałający żądzą zemsty Shinra za sterami latającej maszyny rusza w bój mający ostatecznie ustalić nowy porządek świata. Jego rezultat zależy wyłącznie od zdolności gracza. Historia choć sztampowa, to osiągnięcie fabularnego zwycięstwa okupione jest prawdziwymi łzami frustracji…

Zeus: Pan Olimpu jest jedną z wielu niegdyś popularnych strategii typu "zbuduj miasto", jednak posiada ona w sobie coś, co sprawiło że wiele osób (no dobra, przynajmniej ja) oprócz uronienia łzy nostalgii wciąż decyduje się poświęcić jej kilka godzin z życia. Zainteresowanych odsyłam do poniższej recenzji.

Twórcy nowego Super Smash Bros na Nintendo Wii U postanowili zwołać przed kanapę telewizora do gry aż osiem osób. Uderzono w struny sentymentu i do życia powołano pady uważane za jedne z najwygodniejszych w dotychczasowej historii gier video – pady od Nintendo Gamecube. Dzięki specjalnemu Gamecube Controller Adapter wygodna ośmioosobowa rozwałka jest możliwa.

Toejam & Earl III: Mission to Earth zanim ostatecznie trafił na pierwszego Xboxa musiał przejść dość wyboistą drogę. Jednym z przystanków była wersja beta na Dreamcasta o której jest poniższy tekst.

Pomimo swojego zacofania technicznego, Game Boy bardzo szybko stał się ikoną przenośnego grania. Jednak nic nie trwa wiecznie, więc nadszedł czas aby ruszyć do przodu i wielkie umysły z Nintendo odpowiedziały funkcją, na którą każdy posiadacz Game Boy’a liczył najbardziej: kolorami.

Firmę Square zna każdy gracz. Do popularności tego gamedevelopera przyczyniła się głównie zapoczątkowana w 1989 roku seria gier Final Fantasy. Jednak tak naprawdę mało kto zna wcześniejsze dokonania tego studia. Oprócz RPGów firma tworzyła wcześniej także gry zręcznościowe, visual novel, shootery, a nawet samochodówkę. Właśnie na tej ostatniej grze chciałbym się dziś skupić. Zapnijcie pasy, przed wami recenzja Rad Racer na NES.

BlazBlue: Calamity Trigger jest uznawany za pierwszą dwuwymiarową bijatykę jeden na jeden, która zagościła pod naszymi strzechami w rozdzielczości HD. Co ciekawe także edycja przenośna nie ma się czego wstydzić.Twórcami BlazBlue jest Arc System Works znany między innymi z serii Guilty Gear, nikogo więc nie powinno dziwić, że system walki w obydwu markach jest bardzo podobny. Powiedziałbym nawet, że poza kosmetycznymi zmianami i uproszczeniami jest to ten sam mechanizm, dlatego też wszyscy którzy jako tako radzili sobie w poprzednich grach ASW - bez problemu poradzą sobie z BlazBlue: Calamity Trigger. Sterowanie jest wykonane dobrze i stanowi lekko uproszczoną wersję tego z Guilty Gear. Zatem mamy do czynienia z układem: słaby, średni, silny cios i atak „drive” będący odpowiednikiem ataku „heavy slash” z Guilty Gear oraz całym standardowym zestawem ruchów, z dowolnej japońskiej bijatyki takie jak dash, grapple, skoki czy ataki specjalne. Z mniej popularnych ruchów, które pojawiły się w BlazBlue: Calamity Trigger wymieniłbym możliwość szybkiego pozbierania się na nogi wciskając odpowiedni guziczek (roll), air dash, natychmiastowe przerwanie ataku (rapid cancel), lepszy blok (barrier block), kontra zza bloku i 'barrier burst” - jednorazowa sztuczka odpychająca stojącego blisko przeciwnika anulując jego atak kosztem osłabienia naszej obrony do końca walki.

Odkąd konsola Super Nintendo weszła na rynek, spora część wyprodukowanych na nią gier (przeważnie kontynuacje tych z NESa) dostała przydomek "super". I tak mamy Super Adventure Island, Super Bomberman, Super Chase HQ, Super Castlevania, Super Punch-Out!!, Super Street Fighter II..., no dobra, z tym ostatnim za bardzo się rozpędziłem. Nintendo postanowiło także wydać nową wersję swoich gier sportowych. Jedną z nich jest Super Soccer, czyli następca Soccera wydanego w 1985 roku na NES/Famicom. Czy jednak Super Soccer naprawdę jest super? Przekonacie się czytając recenzję.