Prawdziwa Przyjaciółka jest tylko jedna... na całe życie ;)

  Street Fighter na Pegasusie? Przecież to bzdura! No nie do końca. Fakt faktem na NES/Famicom żadna bijatyka SF się nie ukazała (Street Fighter 2010 pomijam). Od czego jednak jest scena homebrew. Chińczycy stworzyli swój własny port drugiej części znanej serii bijatyk, obarczając ją cyfrą "trzy" w nazwie. Z racji ograniczonej liczby przycisków na padzie sterowanie nie było tak wygodne jak w pierwowzorze. Sama rozgrywka zaś mniej płynna i bardziej toporna. W dzieciństwie jednak byłem tą grą zachwycony. Dla nas był to pierwszy kontakt ze Street Fighterem! Oczarował nas duży wybór postaci (gra miała ich chyba 18), różnorodność stylów walki, no i te ciosy specjalne. Choć w salonach gier widzieliśmy już wiele różnych bijatyk, to jednak teraz po raz pierwszy mogliśmy ich zakosztować w domowym zaciszu. Wytrzymałość pegasusowych padów została poddana ciężkiej próbie. Zwłaszcza gdy nerwowo usiłowaliśmy wstukiwać kombinacje klawiszy, chcąc wykonać cios specjalny. Ze współczesnego punktu widzenia port był kiepski, jednak wtedy radości mieliśmy co niemiara.

W końcówce lat 80-tych konsola NES była już tak dobrze opanowana przez producentów gier, że zaczęły pojawiać się na ten sprzęt tytuły zarówno rozbudowane pod względem mechaniki jak i również takie zajmujące sporo miejsca na kartridżach. Jedną z firm “łamiących bariery" było Codemasters. Wśród ich hitów można znaleźć wydany w 1990 roku Ultimate Stuntman, znany w Polsce głównie z popularnego u nas kartridża “Złota piątka” dla konsoli Pegasus.

W jaki sposób stworzyć kontynuację czegoś powszechnie uznanego za arcydzieło? Czy sens ma próba przeskoczenia tej niesamowicie wysoko postawionej poprzeczki? Z pewnością z takimi pytaniami musieli zmierzyć się projektanci w Nintendo podczas pierwszych prób stworzenia sequela do The Legend of Zelda: Breath of the Wild. W końcu gra ta jest uznawana za coś przełomowego, nie tylko w kontekście prawie już czterdziestoletniej tradycji serii, której jest częścią, ale też dla ogółu gier komputerowych. Gdy w 2019 zapowiedziano bezpośrednią kontynuację tego tytułu pojawiło się nie tylko szczęście, ale i obawy: czy uda mu się dorównać poprzednikowi? Po premierze The Legend of Zelda: Tears of the Kingdom 12 maja 2023 roku odpowiedź stała się oczywista: to nie jest gra na tym samym poziomie co Breath of the Wild. Tylko, co zdawało się pozornie niemożliwe, na jeszcze wyższym.

Na początku lat '90 PC'ty ze względu na ceny jak i dość duże rozmiary nie były zbyt popularnymi maszynkami do gier. W 1992 roku na rynku ukazała się gra "Wolfenstein 3D" a rok później "Doom" - tytuły, które strzelanki z widokiem z pierwszej osoby (FPS'y) wprowadziły na "salony" zapewniając twórcom miliony zielonych papierków. Wtedy tez powstał popularny u nas wierszyk, kończący się sentencją "Amigowcu, nie rżnij głupa - Doom nie chodzi no i dupa". Odłóżmy jednak żarty na bok - jesteśmy poważnymi retro-sentymentalistami, dlatego przyglądniemy się możliwościom zagrania w "Dooma" na 8bitowych komputerach Atari.

Jakiś czas temu miałem przyjemność zorganizować wystawę pt. "*8bitów sztuki" w tarnowskiej galerii BWA. A co mają wspólnego stare - 8bitowe komputery ze sztuką, postara się przybliżyć prof. dr hab. Piotr Marecki z Uniwersytety Jagiellońskiego.

W ostatnich miesiącach internet oszalał na punkcie chińskiej konsolki o mało chwytliwej nazwie Anbernic RG35XX. Cena sprzętu jest zaskakująco niska, a możliwości? Okazuje się, że całkiem spore. Przyjrzyjmy się zatem co w trawie piszczy.

Impreza Koszalin Retro Games Show 2023 wraca po kilku latach przerwy spowodowanej obostrzeniami wprowadzonymi w ostatnim czasie na terytorium naszego kraju. Jeśli ktoś jest spragniony retro-rozrywki to jest to jak najbardziej właściwe do tego. Impreza już lada moment bo 3 i 4 czerwca 2023.

Na tym świecie pewne są tylko śmierć i podatki. A na RetroAge coroczne opłaty za serwer i domenę...

Jeszcze tylko jeden rok - będzie z procentami sok!