We współczesnym gamingu modne jest zjawisko tak zwanego „skoku na kasę”. Fani oburzają się, że mimo wydania pieniędzy na grę, by cieszyć się dodatkową zawartością muszą jeszcze raz zapłacić. Na przykład: nie mamy dostępu do dodatkowych postaci bądź poziomów jeśli znów nie sypniemy groszem. Z krytyką spotykają się również twórcy, wydający kolejną reedycję swojej gry, żądając za nią kwotę równowartą albo nawet wyższą niż pierwowzór. A co jeśli powiem wam, że nie jest to zjawisko nowe. Spójrzmy na takiego Street Fighter II, ileż to jego edycji ukazało się od czasu premiery oryginału. Dziś przyjrzymy się Street Fighter II Turbo i spróbujemy odpowiedzieć sobie na pytanie, czy posiadając oryginał warto sięgnąć po tą edycję?

Resident Evil to chyba najpopularniejsza seria horrorów, wydawana przez Capcom od 1996 roku kiedy to ukazała się pierwsza jej część na konsolę Sony PlayStation, aż po teraz kiedy to najnowszą odsłoną jest ósma część pod tytułem “Resident Evil: Village” wydana w maju 2021 roku na konsole najnowszej generacji. Nie brakuje w niej momentów, gdzie szczerze powiedziawszy bałem się dalej grać, a pada kurczowo ściskałem obiema rękami jakby w każdej chwili coś mogło mnie zaatakować.

Historia przyjęcia gry Earthbound na zachodzie może być niemałym źródłem inspiracji. Od niezrozumianego, słabo sprzedającego się tytułu przeobraziła się w klasyk gatunku jRPG. Zaproponowana przez Shigesato Itoi wizja dziś jest odbierana jako coś wyprzedzającego swój czas, niezwykle świeżego i wpływowego. Spora część niezależnych gier, takich jak chociażby Undertale czy Omori wymieniają właśnie ten tytuł jako coś, co wpłynęło na ich ostateczny kształt. Pozostaje sobie zadać pytanie - dlaczego? Co jest w Earthbound tak przyciągającego, że nawet po 27 latach wciąż wyraźnie odczuwalny jest wpływ tego tytułu na te, które nadeszły po nim?

Salony gier najczęściej odwiedzałem, spędzając wakacje w nadmorskich kurortach. Odniosłem wrażenie, że większość miejscowości turystycznych nad Bałtykiem to prawdziwa wylęgarnia takich miejsc. W samym Dźwirzynie (ach, bardzo ładne miejsce!) doliczyłem się pięciu salonów. Był rok 2000 i kolejny raz z rzędu pojechaliśmy tam z rodziną na wczasy. Wieczorem pierwszego dnia postanowiłem wyruszyć na miasto i zobaczyć, co nowego od zeszłego roku pojawiło się na flipperach.

Dawno, dawno temu na ramach retroage zrecenzowałem Gothic, teraz przyszła kolej na jej kontynuację i to w wersji dziś już praktycznie niespotykanej bo bez dodatku.

Konix Speedking Joystick to kontroler przeznaczony do Nintendo Entertainment System (NES). Dedykowany dla wszystkich którzy zagrywając się na Commodorkach i Atarynkach nie mieli okazji obcować z gamepadami przez co wolą korzystać z klasycznych joysticków.

Jeśli w "czasach retro", czyli oględnie mówiąc latach 90tych, ktoś w branży gier prowadził propagandę to chyba głównie właściciele firmy Commodore mamiąc kolejnych klientów na swoje ponad dziesięcioletnie sprzęty dla których tak na prawdę nie było już miejsca na rynku. Ewentualnie agresywne akcje reklamowe Segi można by podciągnąć pod takie hasła. W gąszczu reklam nie kojarzę jednak by firma Atari prowadziła jakieś wyjątkowo intensywne działania, dlatego tym bardziej zaskoczył mnie tytuł książki, która niedawno trafiła w moje ręce - mowa tu o Atari Propaganda.

Gwiezdne Wojny… Star Wars jak kto woli. Chyba wszyscy je kojarzą, bo w końcu to jedne z popularniejszych uniwersów filmowych jak i komiksowych. Wydawać by się mogło, że połączenie gier wideo i gwiezdnych wojen, ukochanych przez tych młodszych jak i starszych to coś pięknego. Na ten krok zdecydowało się po raz kolejny LucasArts, wydając we wrześniu 2008 roku przygodową grę akcji “Star Wars: The Force Unleashed” umiejscowioną pomiędzy “Zemstą Sithów” gdzie padło słynne “Hello There!”, a “Nową Nadzieją” która zrewolucjonizowała branżę filmową.

O ile Galaxian to jedna z gier, która rozpoczęła moją przygodę z Pegasusem, o tyle sequel Galaga był tytułem, który jakieś 6 lat później ją zakończył. Cartridge zakupiłem około pół roku przed otrzymaniem pierwszego PC-ta i był jednym z ostatnich, jakie miałem. Galaga znajdowała się na składance 4 in 1 w sąsiedztwie takiego hitu jak Ice Climber i przeciętnych Warpman i Front Line. Mimo wszystko, podobnie jak wcześniej Galaxian, "dwójka" była grą, której poświęcałem najmniej uwagi z całego zestawienia. Teraz przyznaję się, że żałuję, bo to kawał świetnej gry, a że ostatnio pojawił się na Steam, wspomnienia wróciły. Ale od początku.

Chyba nikogo nie zaskoczę stwierdzeniem, że po sukcesie Persony 3 przyklepanego jeszcze większym sukcesem Persony 4, seria wbiła się do mainstreamu jRPG i wiele osób czekało z niecierpliwością na Persona 5. Tym bardziej, że czekania było sporo bo aż osiem lat. Czy było warto? Ło paaanie... Po szczegóły zapraszam do poniższej recenzji wersji na PlayStation 4